Vorige week
– ja, zo kort
geleden nog
maar – schreef
ik over mijn
zieke neef en
zijn altijd
halfvolle glas.
Vorige week
– ja, zo kort
geleden nog
maar – mailde
hij een update
over zijn
toestand.
Vanmiddag
denderde zijn
overlijdens-
bericht binnen.
Ze kunnen
hoog en laag
springen, onze
weermannen …
In Joppe, bij de
Joppeschool
sneeuwt het
volgende week
vrijdag. 25 kuub
maar liefst valt
er. Een heel
schoolplein vol.
Aangevoerd uit
Duitsland.
Tja, het school-
bestuur was in
een goede bui.
Wat zal hij straks
lekker wakker
worden,
ex-staatssecretaris
Weekers.
Verlost van Bulgaren,
van toeslagentrekkers.
Nooit meer zweterig
naar de Kamer.
De pijp aan Maarten…
Had-ie veel eerder
moeten doen.
En dan belt-ie Jos,
Jos van Rey.
Het bericht over
de dood van
Pete Seeger was
amper op weg
of ik was terug in
mijn jeugd.
Breda, kasteel
Bouvigne,
schaatsvereniging
IJsvermaak.
Ons gezin en de
complete
Tilburgse tak van
de familie.
Over het ijs schalde
‘If I had a hammer’.
Het gaat goed
bij mij in de
fitness.
Nog goed,
moet ik zeggen.
Ook al zijn we
al bijna een
maand het
nieuwe jaar in,
het merendeel
van de nieuwe
gezichten staat
nog steeds op
lachen. Tussen
de oefeningen
door dan.
Ze houden nog
stand,
de voornemens.
Prima pr voor
onze jongens
in Syrië, onze
jihadisten,
het optreden
gisteravond
in Nieuwsuur
van voormalig
soldaat 2e klasse
Yilmaz.
Welbespraakt,
prima Engels,
intelligent…
Maar achter
die radicale
baard: toch
een wolf in
schaapskleren?!
Een neef van mij
is ziek. Iets meer
dan twee jaar al.
Gisteren stuurde
hij weer een
update over zijn
toestand. Weer
flink verslechterd.
Toch ziet hij nog
steeds een
halfvol glas.
Ben alleen bang
dat het glas wel
erg klein
begint te worden.
Rij vaak langs
Akzo Nobel
in Deventer.
Zie ze dus
vaak hangen,
de spandoeken.
Te bescheiden,
te ingetogen.
Rijmelarij
in plaats van
hartenkreten.
Alsof de
medewerkers
het zelf eigenlijk
ook wel wisten,
dat sluiting
onvermijdelijk was.
In de Telegraaf
zijn ze zelf
komen vliegen.
In de Volkskrant,
bewijsfoto en al,
laten ze zich per
boot hierheen
loodsen.
De sneeuwuil is
weer in het land.
In vijfvoud zelfs.
Als één sneeuwuil
geen winter maakt,
dan een handvol
toch zeker wel?!
Zullen we met
zijn allen bij
Dixons, Mycom
of iCentre gaan
winkelen?!
Mobieltjes aan
en gaan. Hoe
meer mobieltjes,
hoe meer vreugd.
Want hoe meer
mobieltjes, hoe
meer ze over
ons te weten
komen.
Bijvoorbeeld dat
wij niets kopen.
Dik 100 Satudarah-
leden, onder wie
de baas van de
motorclub, lopen
over naar concurrent
No Surrender.
Uit onvrede over het
door Satudarah
gevoerde beleid.
Vanmiddag is er een
persconferentie.
Boven- en
onderwereld:
zoek de verschillen.
Hoeveel we
ook verbrast,
over de balk
gegooid of
verjubeld
hebben van
ons gasgeld,
het komt op
hetzelfde
neer: niet
echt handig
besteed.
Maar waar ik
mij kwaad
maak over de
eerste twee
verkwistings-
vormen,
word ik van
verjubelen
juist vrolijk.
Zag dit weekend
op tv, las zonet
in de krant de
Opposites de
Popprijs winnen.
Zeer terecht ook,
aldus de kenners.
Ben ik dus niet,
een kenner van
muziek. Hooguit
een liefhebber.
Maar ik weet wel:
‘opposites attract’
gaat bij mij niet op.
Lalique…
Macallan,
ik heb ze
allebei in
huis.
Prima
stel, zeker
samen:
Macallan-
whisky in
een Lalique-
fles.
Net op een
veiling in
HongKong
goed voor
een kleine
half miljoen
euro.
Ach, ze zijn
mij apart
minstens zo
veel waard.
Het mooiste
aan alle
aardgas-
perikelen in
Groningen?
De heerlijk
onhandige
kwaadheid
van de
Groningers.
Juist daarin
tonen ze hun
ware aard:
niet te koop
lopen met
je gevoelens.
Juist dat maakt
hem zo echt en
oprecht, de
Groningse woede.
Amper half
januari en vol,
bijna overvol
al van
verwachting
klopt mijn hart.
Neil Young,
Jack White…
Twee van mijn
favorieten
bundelen hun
muzikaliteit
tot één cd.
Ik ben niet zo
van de
voortekenen,
maar toch:
2014 wordt
een goed jaar.
We hadden
niet voor
Sotsji
moeten kiezen.
Of voor Quatar.
We hadden niet
naar Argentinië
moeten gaan.
Of naar China.
We hadden niet
dit. We hadden
niet dat.
Hadden…
Hebben we zo
weinig aan,
hadden.
Man van die
ik ben, mocht ik
gisteravond
met mijn vrouw
mee naar de
nieuwjaars-
bijeenkomst van
haar UVON,
haar Unie van
Vrouwelijke
Ondernemers.
Drie keer raden
wat het
onderwerp was
van de lezing:
het verschil der
seksen op
de werkvloer.
Wij hebben het
ons ook wel
eens afgevraagd,
mijn vrouw en ik:
waren we zonder
kinderen ook
gelukkig geworden?
Zeker, gelukkiger
zelfs, aldus knappe
Princetonkoppen.
Begrijp dan al die
stellen niet die
zodra de kinderen
uit huis zijn scheiden.
Vraag mij niet
waarom je zo’n
naam weggooit,
maar Overtoom
wordt Manutan.
Niet tuut tuut
snel, nee, via
een one man-
commercial
starring Jeroen
van Koningsbrugge.
Van wie ik dacht
dat-ie inmiddels
niet meer alles
zou doen
voor het geld.
Als één van onze
ex-premiers na
jaren coma zou
overlijden, ik
betwijfel of onze
kranten dan ook
zouden koppen
met ‘Een land
neemt afscheid’.
Bij Ariel Sharon
wel. Schept dus
toch een sterke
band tussen land
en leiders, een
gezamenlijke vijand.
‘t Zal 1972 zijn
geweest. Grijs
gedraaid,
‘Troglodyte’
van The Jimmy
Castor Bunch.
Sindsdien niets
meer van gehoord.
Tot gisteravond,
The Wolf of
Wallstreet:
‘Hey Leroy, your
mama is calling
you’.
Dank Robbie
Robertson. Dank
Jimmy Castor.
Zeg maar vaak,
zelfs door een
krakerige
microfoon,
hoe dynamisch
je bent en je
gaat het nog
geloven ook.
Gisteravond ,
nieuwsjaars-
receptie van
Lochem, met
de installatie
van onze nieuwe
nog piepjonge
burgemeester.
Hoor ik daar
dynamisch?!
Vorige week,
gisteravond,
pinguïns te
over op tv.
Prachtbeelden
van prachtdieren.
Doorzetters in
het kwadraat,
overlevers tot
en met.
Hoe schrijnend
het contrast met
dierentuinpinguïns.
Zwakke aftreksels
van de werkelijkheid.
Gisteravond mijn
eerste
optimaaltraining.
Tip van mijn vrouw
en vooral haar aan
onze fitness gelinkte
voedingsexpert.
Dik een uur interval
aanpoten. Gutsen
van het zweet.
Snakken naar adem.
En nu spierpijn.
Ideaal voor
de oudere(nde) man.
Heb het nu al
een paar keer
gehoord uit
kringen rond
mijn dochter.
Vrienden die
een tussenjaar
nemen.
Die – de inkt
van hun
schooldiploma
is amper droog –
zeggen echt,
soms zelfs hard
toe te zijn aan
een tussenjaar.
Een tussenjaar…
Waar tussen dan?
Een primeur
gister middag:
mijn eerste
Burgernet-
oproep. Een
man vermist.
Een man van
29 met een
grijze sjaal.
Een grijze sjaal
met
hertenmotief.
Daar kon ik wat
mee. Meteen
voor het raam.
Op de uitkijk.
Helaas: geen
hertenmotief
te bespeuren.
Las over ‘Bruce & I’,
de documentaire.
Was meteen
helemaal terug in
1985, in De Kuip,
de ‘Born in the USA’-
tour. Vanaf noot
één meeslepend,
opzwepend,
Springsteen.
Een bomvol stadion
bespeeld als een
intiem zaaltje.
Mijn Bruce & I-moment.
Niets lekkerder
dan bevestiging.
Gisteravond in
'24 uur met':
Ali B.
Ik had al niets
met hem, ik weet
nu weer precies
waarom.
Weer een en al
oeverloos geklets.
Weer een en al
ongeloofwaar-
digheid.
Heerlijk:
ergerlijke televisie!
Als je zoals
gisteren
Frank Evenblij
veel te zwaar,
bijna
beledigend
onbeholpen
over een
crossfiets
ziet zakken,
denk je:
doe het niet.
Tegelijk is dat
ook het
ontwapenende
van Bureau Sport:
gewoon doen,
sport, gewoon
doen over sport.
Zij weet het
nog niet.
Mag nog even
denken dat zij
het wel tot
Driekoningen
kan uitzingen.
Niet dus.
Geheel volgens
familietraditie
ontdoe ik haar
vandaag van al
haar versierselen.
Tot zij daar staat,
weer helemaal
naakt.
Sorry kerstboom!
En… Nog helemaal
uit een stuk? Geen
vuurwerkschade
opgelopen? Niet
al te katerig?
Mooi, dan kunnen
we beginnen. Want
’t is weer voorbij
voor je het weet,
2014. Geen tijd te
verliezen dus om er
een mooi, heel mooi
jaar van te maken!
