Net nog gecheckt
in de dikke
Van Dale,
geprikkeld door de
e-smokediscussie:
probleemroker,
rookprobleem,
laat staan
gezelligheidsroker…
geen spoor van te
bekennen. Maar ja,
‘waar rook is, is vuur.’
staat er dan weer
wel in, in Van Dale.
Een artikel
lang schalt-ie,
de loftrompet
van zijn
Amersfoortse
ex-raadscollega’s,
de loftrompet
over Sebastiaan
van ’t Erve, onze
nieuwe
burgemeester.
Tot de laatste zin:
ze denken wel dat
het burgemeester-
schap hem past.
Dempertje.
Jos, Fred hier.
Zou je nog
even bellen
over de
module van
het tapsysteem
van de politie-
afdeling
Interceptie
& Sensing.
Daar is iets
mis mee,
moest ik van
Ivo zeggen,
iets met de
stroom-
voorziening.
O ja, als ze er
na vragen,
je hebt ‘t
niet van mij.
Prima idee ,
stopcontacten
in 2e klas
treincoupés.
Kun je daar
tenminste ook
telefoon en/of
laptop opladen.
Wel handig lijkt
mij om – het kan
er behoorlijk
druk zo niet
overvol zijn –
er per coupé ook
wat verdeeldozen
bij te leveren.
Dat krijg je,
althans dat
krijg ik ervan.
Lees ik van-
ochtend dat
de haperingen
op Nederland 1,
2 en 3 gister-
avond het werk
waren van een
gestoorde
computer, denk
ik meteen: NSA.
We worden niet
alleen afgeluisterd,
we worden ook
afgekeken.
Moest er na
het horen van
het zwarte
textielbedrijven-
lijstje van
minister Ploumen
meteen aan
denken, aan de
Prénatal-winkel
pal aan de A1 bij
Amersfoort.
Pracht project,
soort van huizen
in een kas.
Tja, dat mag dan
wel wat kosten
van Prénatal.
Ik had zijn vader
kunnen zijn. Al
betwijfel ik of
hij dan ook
Groen Linkser
was geworden.
36 is hij en nu
nog wethouder
te Amersfoort.
Een aangenaam
veelbelovende
voordracht,
vind ik, die van
Sebastiaan van
’t Erve als onze
nieuwe
burgemeester.
Gistermiddag
een tijdje golf
gekeken. En
weer gezien wat
voor neuroten
sommige
topgolfers zijn.
Bij een putje van
amper een meter
moet het publiek
dik twintig meter
achter de hole
opzij.
Topsport is onder
druk kunnen
presteren. En
onder drukte.
Was ik de
laagst-
betaalde
werknemer
in een Zwitsers
bedrijf, dan
stemde ik
vandaag
voor 1:12,
voor dat mijn
topman
voortaan nog
maar twaalf
zoveel mag
verdienen als
ik. En ik zou
meteen
pleiten voor
een forse
verhoging van
zijn salaris.
De vergeten dode.
Dat ben je natuurlijk
als, zoals bij de
vrouw in Rotterdam,
pas tien jaar na je
overlijden je dood
wordt vastgesteld.
Maar ben je dan
niet al veel langer
een vergeten
echtgenote (?),
moeder(?), zus(?),
tante(?), vriendin(?)…?
Vond ze al lekker,
noten. Nu zijn ze,
las ik, nog
wetenschappelijk
aantoonbaar
gezond ook.
Wilde het graag
geloven. Tot de
laatste zin van
het stuk:
‘De sponsoren
hadden volgens
de onderzoekers
geen invloed op
het resultaat’.
Ben ik lekker mee!
Jan Schreurs,
Relatiemanager
MKB at ING Bank,
las ik op LinkedIn,
bij ‘Who’s viewed
your profile’. Niet
anoniem, dat pleit
voor hem.
Wie weet leest-ie
dit wel. Wie weet
gaan we nog echt
linken ook. Wie
weet ga ik met al
m’n geld nog wel
‘ns naar de ING.
Ze willen nog
€ 4.875.000.
Want € 125.000
is aardig, maar
bij lange na geen
€ 5.000.000.
En dat hij, dom
of op van de
zenuwen, op de
rode knop drukte,
dat doet er niet
toe.
Kandidaat Arrold
en advocaat
Plasman spelen
gewoon verder in
Miljoenenjacht.
Outside the
box-denken…
Kwam ‘m
gisteren weer
zeker vier keer
tegen, die kreet.
In de meest
uiteenlopende
contexten.
Gemeengoed,
te pas en te onpas
zo langzamerhand,
outside the box-
denken.
Ik denk outside
the box dus ik
besta,
zo lijkt het wel!
Gewapende
Zwarte Pieten.
Met kogelvrije
vesten onder
hun Pieten-
pakken.
Pistolen Pietjes
dus. Bodyguards
om Sint te
beschermen.
Volgend jaar een
intocht in een
zwaar bepant-
serde Sintmobiel.
Dag Sinterklaasje!
Gisteren een
feestje gehad.
Twee vrienden,
man en vrouw,
werden samen
100. De vader
van de vrouw,
alleen in de 80,
sprak de jarigen
toe. En ons dus
ook. Tikje lang
maar mooi
verhaal.
Geïnspireerd
op Godfried
Bomans. Ook
een mooie prater.
Mooi is geen
criterium,
zei de senior
art director
op mijn eerste
reclamebureau
altijd.
Kopt de
Volkskrant zonet:
Europa’s mooiste.
Omdat ze krant
van het jaar is.
Dus wel een
criterium: mooi.
Om een goede
krant nog beter
te maken. Mooi.
Het schijnt zelfs
een geoorloofde
foutmarge te zijn
in berekeningen
van het CBS.
’t Is nul komma
nul en een beetje.
Eigenlijk niks.
Tegelijk alles.
‘Uit de recessie’
trompetteren
nieuwsrubrieken.
Waar het
kleinste plusje
groot in kan zijn.
Obama was het
al, grootmeester
taekwondo.
Kreeg die
eretitel bij een
bezoek aan
Zuid-Korea.
Poetin mag zich
sinds kort ook
grootmeester
taekwondo
noemen. Net
zo’n Zuid-Koreaans
cadeautje.
Tja, ook al is het
een zwarte, het
schept een band.
De USS George
Washington
koerst richting
de Filipijnen.
‘Amerikaans
vliegdekschip
op weg naar
rampgebied’,
kopt de
Volkskrant.
Raar eigenlijk:
marineschepen
gaan toch altijd
naar ramp-
gebieden?!
Dat is toch
hun werkterrein?!
Bea Joy Sagales
heet ze. Ze maakt
het goed. En het
moet raar lopen
wil het niet alleen
maar beter met
haar gaan.
Ze is immers
gisteren geboren,
op de Filipijnen,
in Tacloban of wat
daar nog van over
is na cycloon
Haiyan.
Wie het kleine
niet eert…
Ik weet het:
één keer de
krabber uit
het
dashboard-
kastje maakt
nog geen
winter.
Maar toch,
hoe schuchter
misschien ook,
het begin is er.
Zo net, door de
buurvrouw een
paar huizen
verder, is het
winterseizoen
officieel
opengekrabd.
Zo, allemaal
weer hun
lokale rondje
gedaan, de
landelijke
politieke
hotemetoten.
’t Heeft toch
altijd iets
zieligs, zo’n
Haagse inval.
Iets geforceerds
ook. Het ademt
in alles een
verplicht nummer.
En nog een slecht
verplicht nummer ook.
Zoonlief gaat
het huis uit.
Eigen benen,
eigen etage.
Dinsdag krijgt
hij de sleutel.
Trekt hij het
jongensboek
achter zich
dicht.
Opent hij een
heel nieuw
hoofdstuk in
zijn bestaan.
En in dat van
ons.
Een spannend
hoofdstuk.
Ongenuanceerd
mag ook wel eens:
een saai land,
Zwitserland.
Vond ik. Vind ik.
De ultieme
bevestiging van
die regel:
Alberto Giacometti.
Beeldhouwer als
geen ander.
Vond ik. Vind ik.
Vooral zijn
lijzige gestalten…
On-Zwitsers
fascinerend.
Welk beeld
krijg je van
het beloofde
westen als je
als asielzoeker
in pretpark
Duinrell,
landgoed van
Rick de Kikker
in Wassenaar
wordt gehuis-
vest? En hoe
blij word je als
je er zo nu en
dan – elke dag
zou niet goed
zijn – gratis van
de glijbaan mag?
Ik mis het
geblader,
het stiekem
vooruit
kunnen
spieken.
Mis het
geritsel,
de geur.
Weg al die
afleiding.
’t Is lezen,
puur lezen,
het e-book.
En geen
bladwijzer
nodig om te
weten waar
je gebleven
was.
De een zijn
dood is de
ander zijn
brocolli,
frikandellen,
gehaktballen,
hotdogs,
roomijstaart,
saucijzen-
broodjes,
pasta,
goulash-
kroketten…
De restjes van
een faillissement.
Nu geveild als
domeinnamen.
Nee, ik heb
geen trek.
Had ‘t hem willen
vragen, muziek-
cabaretier Hans
Liberg,
gisteravond bij
Nick Cave in de
HMH.
Hem willen vragen
hoe hij naar Cave
kijkt en luistert.
Als ook volle zalen
trekkende vakman
of als liefhebber.
Ach, als-ie net als ik
maar heeft genoten.
Hoe vaak het
onze dochter
niet op het hart
gedrukt: als je
uitgaat, zorg dat
je altijd genoeg
geld hebt om
een taxi te
nemen. Veilig
een taxi te
nemen.
Gisteravond,
Undercover in
Nederland: een
derde van de
taxichauffeurs
is opdringerig.
De Nederlandse
Voedsel- en
Warenautoriteit.
Eén bonk
deskundigheid,
zou je zeggen.
Toch moet het
over, haar
onderzoek naar
vleessjoemelaar
Selten. Door een
extern bureau.
Een deskundig
extern bureau,
aldus staats-
secretaris Dijksma.
We kochten ze
in 2009 voor
6 miljard, en al
heeft minister
Dijsselbloem
liever niet dat
we ze zo blijven
noemen, met
een beetje geluk
verkopen we ze
met zo’n 400
miljoen winst,
onze rommel-
hypotheken.
Een slordige
400 miljoen dus.
Pas nog, weer
zo’n baas die
op Linkedin
één van zijn
medewerkers
aanprijst. Is dat
zelfkieteling, zo
van heb ik toch
maar mooi
aangenomen?
Of is het iemand
zo de hemel in
prijzen dat-ie
zich te goed gaat
voelen en zijn
heil nog hogerop
gaat zoeken?!
